_Շուտով դպրոց, պիտի գնանք, ժամանակն է, որ պարտեզին մեր սիրելի հրաժեշտ տանք։
_ Ժամանակն է, այո։
_Անհավատալի է, ամեն ինչ պիտք է թողնենք ու հեռանանք։
_Զուր ես տխրում իմ բարեկամ, իմ կարծիքով անչափ հետաքրքիր է լինելու դպրոցի ճամփան։ _Իսկ կլինի՞ ինձ հետ վերցնեմ իմ խաղալիք մեքենան։
_Իհարկե, վերցրու անպայման, այն քեզ դպրոցում պետք կգա։
_Ինչ լա՜վ է, կատակու՞մ ես ինչ է :
_Չէ, ճիշտ եմ ասում։
_Լավ, տղանե՛ր, եկեք լրջանանք, մեր սիրելի մանկապարտեզին հրաժեշտ տանք,
այստեղ թողնենք գնդակ, արջուկ ու նապաստակ, մեզ հետ վերցնենք այն, ինչ դպրոցում մեզ իրոք պետք կգա։
Երևակայության հետ ընկերացե՛ք, իմ բարեկամնե՛ր,_ասաց Երևակայությունը, _ այդ ժամանակ աստղային կդառնա դպրոցի ճամփան:
Ընդունելով Երևակայության ընկերության առաջարկը՝ երեխաները ակնկալում էին ստանալ միօրինակության դեմ տարված հաղթանակներ, որը նրանց այդ օրը տրվեց։
Երևակայությունն եմ, չունեմ սահման,
Փոխարենը անծայրածիր եմ ինչպես օվկիանոսը և մայր բնության նման բազմազան։
Ընկերացիր ինձ հետ, իմ լավ բարեկամ,
Աստղային կդառնա դպրոցի ճամփան։
Սիրով ընդունում ենք քո ընկերության առաջարկը և թող մեզ տրվի միօրինակության դեմ տարված հաղթանակը։
Սեր վերցրեք ձեզ հետ դպրոց,_ ասաց Սերը, _ սեր առ գիտություն, սեր առ արվեստ, սեր առ հայրենիք, ավելացրեց նա: _Այն, ինչ ձեզ պետք է սերն է։
Սիրե՛ք և սիրված եղե՛ք:
Ձեր սրտում սիրո համար շքեղ պալատներ կառուցեք, որ այսուհետ այնտեղ բնակվեն՝ սեր առ գիտություն, սեր առ արվեստ, սեր առ հայրենիք։
Խելք ու խրատն եմ ես,
Հաճախ հեքիաթի հանդերձներով եմ այցի գալիս ձեզ, հաճախ էլ՝ առակի, ասացվածքի…
Այսօր այստեղ եմ, որ իմ հեքիաթներով ձեր միտքը հարստացնեմ և բարի խրատներով դպրոց ճանապարհեմ…
Թե դպրոց եք գնում, բարով գնաք, բարին գտնեք ու բարու մեջ մնաք,
Իմ օրհնանքը թո՛ղ ձեզ հետ լինի,
Ձեր սրտից չարը թո՛ղ իսպառ չքվի,_ ասաց Բարությունը, օրհնեց երեխաներին և բարի խորհուրդներով դպրոց ճանապարհեց։
Երեխաները ընդունեցին Բարության ընկերության առաջարկը և խոստացան, որ իրենց սրտում չարի և բարու հավերժ պայքարում նա երբեք չի կրի պարտություն։
Եկավ Ընկերասիրությունը՝ բարի ժպիտը դեմքին , իր հավատարիմ ընկերությունը առաջարկեց երեխաներին , երեխաները մեծ ոգևորությամբ ու սիրով ընդունեցին նրա առաջարկը։
Ժամանեց Հետաքրքրասիրությունը, հետաքրքրվելով , թե իրեն ինչու՞ են մոռացել։ _Երեխաները ասացին, որ չեն մոռացել և, որպեսզի իրենք հետաքրքրվեն, նորը փնտրեն ու գտնեն, այն խորապես ճանաչեն, իրեն՝ Հետաքրքրասիրությանը, անպայման պիտի իրենց հետ դպրոց վերցնեմ։
Աղմուկով ներս մտավ Չարաճճիությունն ու այսպես խոսեց.
_Ո՞վ է այսպիսի բան տեսել, պարտեզին մի շնորքով մնաս բարով էլ չեք արել, բայց արի ու տես, ինձ՝ Չարաճճիությանս, մոռացության եք մատնել։
Եկե՛ք միասին դուրս գնանք, Կավճե բարձիկներով վոլեյբոլ կխաղանք, Դասերից կփախչենք, դաս կխանգարենք, Այ, թե դպրոցում ինչ քեֆ կանենք, հա՜։
Երեխաները Չարաճճիությանը խնդրեցին, որ մնա մանկապարտեզում, որտեղ իրեն շատ են սիրում։ Թե չէ դպրոցում իրենց գլին պատուհաս կդառնա։
Երեխաները իրենց սրտի խոսքը ասացին մանկապարտեզին, երգեցին, պարեցին, ասմունքեցին , ի ցույց դնելով մանկապարտեզում ձեռք բերած գիտելիքները , հմտություններն ու կարողությունները, ցտեսություն ասացին 《Արևիկ》 մանկապարտեզին՝ հստակ գիտակցելով ՝ ինչ վերցնեն իրենց հետ դպրոց:
Մենք դարձել ենք արդեն 《Լուսաշող արևներ》… 
《ԱՐևԻ՛Կ》, դու իմ երկրորդ տուն,
Միշտ մնա այսպես սիրով լեցուն,
Գիտելիքների անսպառ շտեմարան,
Ինձ նվիրեցիր սեր անսահման։
Այստեղ սիրեցի իմ հայրենիքը, իմ մայր լեզուն՝ մաքուր ու անաղարտ,
Կոմիտասյան երգերը քաղցրիկ,
Իմ հայրենիքի հրաշքներն անսպառ։
《Արևի՛կ》, դու իմ ուղեցույց, բարու կողմնացույց, Իմ հայրենիքի մի ուրույն անկյուն,
Դու իմ 《Կաքավիկ》,《Զատկ բոլոճիկ》,
Իմ խաղիկ_տաղիկ,
Իմ սրտից ելնեղ արևի շողիկ։
《Արևի՛կ》, իմ տուն,
Միշտ մնա կանգուն,
Քո քաղցրիկ երգով կանչիր դեպի տուն։
«Արևիկ» մանկապարտեզ 